De vader van Loekje, Paul (98), was stervende. Voor hij kon afreizen naar ’s Hemels Paradijzen, zoals hij op ironische toon placht te zeggen, wilde hij zijn dochter nog één ding vertellen. ‘Na zijn laatste woord zette hij met zijn vinger een punt in de lucht en ging zoals hij had geleefd: kalm, maar vastberaden’, vertelt Loekje (66). ‘De dag voor hij 99 werd.’ Ze noemt hem ‘de liefste vader van de wereld’. Paul was jurist, getrouwd met zijn middelbare-schoolliefde, op een griepje na nooit ziek geweest, gewoon langzaam uitgedoofd. Wat was nou dat ene ding? ‘Mijn moeder is na een ernstig auto-ongeluk in 1975 nooit hersteld. Altijd had ze pijn en de beschadigingen aan haar hersenen zorgden voor concentratieproblemen en slaapstoornissen. Haar praktijk moest ze sluiten, ze was psycholoog. Voorheen tenniste ze op niveau, speelde verdienstelijk piano en samen met mijn vader waren ze verwoede bergwandelaars. Nu was ze tot vrijwel niets meer in staat. Meestal lag ze in bed met een boek en las, of deed alsof.’ Ze vervolgt: ‘Een heel goede vriend, arts, heeft ze gevraagd, nee gesmeekt, haar te “helpen”. Dat heeft hij gedaan. Bewust hebben ze mij daarbuiten gelaten, uit angst. En die angst, vertelde mijn vader, hebben hij en die vriend lange tijd gevoeld. Het had hen beiden de kop kunnen kosten. Papa vertelde dat hij zijn mooiste fles wijn had opengetrokken toen de euthanasiewet werd aangenomen. Hij zei: “Alsof ik eindelijk veilig was, mijn borst opende zich.” Hij had nog een verzoek aan mij: “Ik heb het niet nodig gehad en jij bent nog jong, maar beloof me dat je ons deze keuzevrijheid niet laat afnemen.”’