Dick Bosscher, hoofdredacteur
Deze editie van Relevant is volledig gewijd aan de twintigste verjaardag van de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (Wtl, kortweg de euthanasiewet).
Op 1 april 2002 werd de wet van kracht, na een jarenlange strijd van actievoerders, juristen, artsen en politici die hun nek durfden uit te steken (enkele mijlpalen uit deze strijd staan hiernaast). Dat laten de artikelen in deze Relevant zien. Ze tonen ook hoe onder de bezielende leiding van minister Els Borst destijds een geraffineerde wetgeving is gebrouwen waarmee we twintig jaar later nog goed uit de voeten kunnen.
Natuurlijk, op de uitvoering valt wel wat aan te merken en er is veel onzekerheid voor mensen met dementie, psychische aandoeningen of ouderen met een langdurige doodswens zonder een duidelijke medische grondslag. Ook bestaan er nog veel misverstanden over wat kan en wat niet. En onze euthanasiewet biedt ook zeker nog geen zelfbeschikking voor de patiënt. Euthanasie is geen recht.
Toch kunnen we met een zekere trots naar die jarige wet kijken. Immers, jaarlijks wordt in Nederland aan meer dan 6500 mensen dankzij de wet euthanasie verleend. Dat gebeurt in warm overleg, transparant en zorgvuldig. Kom daar eens om in de rest van de wereld. In slechts een handvol andere landen hebben ze het (ongeveer) zo goed geregeld als in Nederland.
Ik maak alvast een sprongetje naar 2023. Dan bestaat de NVVE namelijk vijftig jaar. We zien onszelf als de hoeder van de wet en dat mag ook wel met zo’n respectabele leeftijd. In de editie die we ter gelegenheid van ons tiende lustrum uitbrengen, zal het ongetwijfeld gaan over wat we nog willen bereiken.
Maar voor het zover is, kijken we terug in deze, in meerdere opzichten memorabele Relevant.
Dick Bosscher, hoofdredacteur
Deze editie van Relevant is volledig gewijd aan de twintigste verjaardag van de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (Wtl, kortweg de euthanasiewet).
Op 1 april 2002 werd de wet van kracht, na een jarenlange strijd van actievoerders, juristen, artsen en politici die hun nek durfden uit te steken (enkele mijlpalen uit deze strijd staan hiernaast). Dat laten de artikelen in deze Relevant zien. Ze tonen ook hoe onder de bezielende leiding van minister Els Borst destijds een geraffineerde wetgeving is gebrouwen waarmee we twintig jaar later nog goed uit de voeten kunnen.
Natuurlijk, op de uitvoering valt wel wat aan te merken en er is veel onzekerheid voor mensen met dementie, psychische aandoeningen of ouderen met een langdurige doodswens zonder een duidelijke medische grondslag. Ook bestaan er nog veel misverstanden over wat kan en wat niet. En onze euthanasiewet biedt ook zeker nog geen zelfbeschikking voor de patiënt. Euthanasie is geen recht.
Toch kunnen we met een zekere trots naar die jarige wet kijken. Immers, jaarlijks wordt in Nederland aan meer dan 6500 mensen dankzij de wet euthanasie verleend. Dat gebeurt in warm overleg, transparant en zorgvuldig. Kom daar eens om in de rest van de wereld. In slechts een handvol andere landen hebben ze het (ongeveer) zo goed geregeld als in Nederland.
Ik maak alvast een sprongetje naar 2023. Dan bestaat de NVVE namelijk vijftig jaar. We zien onszelf als de hoeder van de wet en dat mag ook wel met zo’n respectabele leeftijd. In de editie die we ter gelegenheid van ons tiende lustrum uitbrengen, zal het ongetwijfeld gaan over wat we nog willen bereiken.
Maar voor het zover is, kijken we terug in deze, in meerdere opzichten memorabele Relevant.
Dick Bosscher, hoofdredacteur
