Larry Gardiner in de regiestoel

LEEFTIJD
69

Woonplaats
almelo                         

Werk
GEPENSIONEERD ontwikkelingswerker    

Privé
samen met ildiko, 5 kinderen uit eerdere relaties
   

Lid van de NVVE
sinds 2019

Geen rechten

‘Na een internationale loopbaan wilde ik mijn oude dag per se niet in mijn geboorteland slijten. Groot-Brittannië heeft geen geschreven grondwet, je hebt er feitelijk geen rechten. Je recht om te sterven bijvoorbeeld zal je moeten bevechten. Hoe anders is het in Nederland, waar je je kunt beroepen op de euthanasiewet. Voor mij is het een belangrijke reden geweest om me in 2019, samen met mijn Hongaarse partner Ildíko, hier te vestigen.’ 

Gedoe

‘Mijn laatste levensfase wil ik anders beleven dan mijn Britse vader en ex-schoonmoeder, voor wie ik mantelzorger was. Beiden zijn gestorven op een manier die ze niet wilden. Toen mijn dementerende schoonmoeder in een heldere bui aangaf dood te willen, konden we haar niet helpen. Uiteindelijk is ze in een verpleeghuis overleden, zonder enige privacy. Mijn vader wilde in zijn eigen bed sterven. Met veel moeite hebben we hem naar huis gehaald, maar een rustig afscheid kreeg hij niet, er was zoveel gedoe. 
Hoeveel waardiger stierf een dierbare Nederlandse vriendin. Ze vroeg ons om bij haar euthanasie te zijn en haar laatste dag was zo joyful, precies zoals ze zich wenste. Toen het moment daar was en de arts vroeg of ze dit wilde, zei ze: “Yes, yes, yes.” Ze was er zo klaar voor.’

Gerust gevoel

‘Mezelf gun ik ook een humane manier van sterven: wettelijk, gesteund en gecheckt door een SCEN-arts. Mijn vrouw wens ik dat ook toe. Ze is mijn grote liefde en dertig jaar jonger. Het liefst leven we zo lang mogelijk samen, maar ik wil haar niet belasten met een ontluisterende aftakeling. Nu gaat het nog relatief goed, ik ben een bezig baasje en span me dagelijks in voor allerlei goede doelen. Maar door een hersenbloeding in 2008 heb ik nu beginnende dementie. Ik vind het bemoedigend
dat de Hoge Raad zich heeft 
uitgesproken over euthanasie bij dementie. Mijn huisarts kent mijn wensen en heeft in principe zijn medewerking al toegezegd. Ik heb geen haast om dood te gaan, maar het geeft me een gerust gevoel dat ik geregeld heb wat ik kan regelen. Tot mijn laatste adem wil ik bewuste keuzes kunnen maken.’

LEEFTIJD
69

Woonplaats
Almelo                         

Werk
GEPENSIONEERD ontwikkelingswerker    

Privé
samen met ildiko, 5 kinderen uit eerdere relaties
   

Lid van de NVVE
sinds 2019

Larry Gardiner in de regiestoel

Geen rechten

‘Na een internationale loopbaan wilde ik mijn oude dag per se niet in mijn geboorteland slijten. Groot-Brittannië heeft geen geschreven grondwet, je hebt er feitelijk geen rechten. Je recht om te sterven bijvoorbeeld zal je moeten bevechten. Hoe anders is het in Nederland, waar je je kunt beroepen op de euthanasiewet. Voor mij is het een belangrijke reden geweest om me in 2019, samen met mijn Hongaarse partner Ildíko, hier te vestigen.’ 

Gedoe

‘Mijn laatste levensfase wil ik anders beleven dan mijn Britse vader en ex-schoonmoeder, voor wie ik mantelzorger was. Beiden zijn gestorven op een manier die ze niet wilden. Toen mijn dementerende schoonmoeder in een heldere bui aangaf dood te willen, konden we haar niet helpen. Uiteindelijk is ze in een verpleeghuis overleden, zonder enige privacy. Mijn vader wilde in zijn eigen bed sterven. Met veel moeite hebben we hem naar huis gehaald, maar een rustig afscheid kreeg hij niet, er was zoveel gedoe. 
Hoeveel waardiger stierf een dierbare Nederlandse vriendin. Ze vroeg ons om bij haar euthanasie te zijn en haar laatste dag was zo joyful, precies zoals ze zich wenste. Toen het moment daar was en de arts vroeg of ze dit wilde, zei ze: “Yes, yes, yes.” Ze was er zo klaar voor.’

Gerust gevoel

‘Mezelf gun ik ook een humane manier van sterven: wettelijk, gesteund en gecheckt door een SCEN-arts. Mijn vrouw wens ik dat ook toe. Ze is mijn grote liefde en dertig jaar jonger. Het liefst leven we zo lang mogelijk samen, maar ik wil haar niet belasten met een ontluisterende aftakeling. Nu gaat het nog relatief goed, ik ben een bezig baasje en span me dagelijks in voor allerlei goede doelen. Maar door een hersenbloeding in 2008 heb ik nu beginnende dementie. Ik vind het bemoedigend
dat de Hoge Raad zich heeft 
uitgesproken over euthanasie bij dementie. Mijn huisarts kent mijn wensen en heeft in principe zijn medewerking al toegezegd. Ik heb geen haast om dood te gaan, maar het geeft me een gerust gevoel dat ik geregeld heb wat ik kan regelen. Tot mijn laatste adem wil ik bewuste keuzes kunnen maken.’