Gert Jan Binkhorst in de regiestoel
LEEFTIJD
74
Woonplaats
Heemstede
Werk
GEPENSIONEERD verkeerskundig ingenieur
Privé
weduwnaar, 3 kinderen,
2 stiefkinderen
Lid van de NVVE
sinds 2002
Geen wilsonbekwaam einde
‘Ik hecht sterk aan een humane manier van leven en sterven. Mijn vrouw Nel heeft me op dat spoor gezet. Als verpleegkundige in een kliniek voor patiënten met niet-aangeboren hersenafwijkingen zag ze veel ellende. Zo wilsonbekwaam wilde ze haar leven niet eindigen, zei ze vaak, en haalde via de NVVE de wilsverklaringen in huis.’
In alle rust
‘In 1994 kreeg Nel borstkanker, in 1999 weer, de behandelingen mochten uiteindelijk niet baten. In 2002, de euthanasiewet was er net, is ze met haar ingevulde formulieren naar de huisarts gegaan. Dat was een gouden man, die goed met haar meedacht. Vanwege Nels geloof lukte het haar niet om daadwerkelijk om euthanasie te vragen. Totdat hij haar op het hart drukte: denk er nog eens over. Al snel besloot ze: als de kanker in mijn kop komt, wil ik euthanasie. Die zomer was het zover, haar hersenvlies was één grote tumor geworden.
De procedure werd in gang gezet, de datum bepaald. En het bijzondere is: daarna heeft ze nog twee goede weken gehad. Met aandacht nam ze afscheid van haar kring. Zoals ze zich dat wenste, is ze in alle rust overleden, 58 jaar oud.’
Moeizaam avontuur
‘Zeven jaar later vond ik nieuw geluk bij Ingrid, we trouwden in 2012. Niet lang daarna begon ze te verdwalen, de diagnose dementie volgde. Ook zij besloot haar wensen te noteren, maar toen ze in een verpleeghuis terechtkwam, kon ze haar wilsverklaringen niet meer bekrachtigen. Het werd een moeizaam avontuur. Alle grenzen die ze had beschreven, zijn overschreden. Bovendien trof ze, in een humanistisch huis nota bene, een specialist ouderengeneeskunde die vanwege zijn geloof geen euthanasie kon uitvoeren. Na een lange lijdensweg had ze begin 2019 zoveel lichamelijke pijn dat er gestart is met palliatieve sedatie. Maar erover praten was onmogelijk, al een paar weken was ze niet meer in staat tot contact hierover. Ze is gelukkig in haar slaap overleden, 72 jaar oud.’
Leed besparen
‘Ondanks alle verlies kan ik nog van het leven genieten. Maar ik weet wel: voordat ik in een verpleeghuis kom, wil ik euthanasie. Dat staat pal bovenaan mijn euthanasieverzoek. Die lijdensweg wil ik mezelf en mijn dierbaren per se besparen.’
LEEFTIJD
74
Woonplaats
Heemstede
Werk
GEPENSIONEERD verkeerskundig ingenieur
Privé
weduwnaar, 3 kinderen,
2 stiefkinderen
Lid van de NVVE
sinds 2002
Gert Jan Binkhorst in de regiestoel
Geen wilsonbekwaam einde
‘Ik hecht sterk aan een humane manier van leven en sterven. Mijn vrouw Nel heeft me op dat spoor gezet. Als verpleegkundige in een kliniek voor patiënten met niet-aangeboren hersenafwijkingen zag ze veel ellende. Zo wilsonbekwaam wilde ze haar leven niet eindigen, zei ze vaak, en haalde via de NVVE de wilsverklaringen in huis.’
In alle rust
‘In 1994 kreeg Nel borstkanker, in 1999 weer, de behandelingen mochten uiteindelijk niet baten. In 2002, de euthanasiewet was er net, is ze met haar ingevulde formulieren naar de huisarts gegaan. Dat was een gouden man, die goed met haar meedacht. Vanwege Nels geloof lukte het haar niet om daadwerkelijk om euthanasie te vragen. Totdat hij haar op het hart drukte: denk er nog eens over. Al snel besloot ze: als de kanker in mijn kop komt, wil ik euthanasie. Die zomer was het zover, haar hersenvlies was één grote tumor geworden.
De procedure werd in gang gezet, de datum bepaald. En het bijzondere is: daarna heeft ze nog twee goede weken gehad. Met aandacht nam ze afscheid van haar kring. Zoals ze zich dat wenste, is ze in alle rust overleden, 58 jaar oud.’
Moeizaam avontuur
‘Zeven jaar later vond ik nieuw geluk bij Ingrid, we trouwden in 2012. Niet lang daarna begon ze te verdwalen, de diagnose dementie volgde. Ook zij besloot haar wensen te noteren, maar toen ze in een verpleeghuis terechtkwam, kon ze haar wilsverklaringen niet meer bekrachtigen. Het werd een moeizaam avontuur. Alle grenzen die ze had beschreven, zijn overschreden. Bovendien trof ze, in een humanistisch huis nota bene, een specialist ouderengeneeskunde die vanwege zijn geloof geen euthanasie kon uitvoeren. Na een lange lijdensweg had ze begin 2019 zoveel lichamelijke pijn dat er gestart is met palliatieve sedatie. Maar erover praten was onmogelijk, al een paar weken was ze niet meer in staat tot contact hierover. Ze is gelukkig in haar slaap overleden, 72 jaar oud.’
Leed besparen
‘Ondanks alle verlies kan ik nog van het leven genieten. Maar ik weet wel: voordat ik in een verpleeghuis kom, wil ik euthanasie. Dat staat pal bovenaan mijn euthanasieverzoek. Die lijdensweg wil ik mezelf en mijn dierbaren per se besparen.’