HET NVVE • LID
foto: Josje deekens
OOK NUCHTERHEID EN PLEZIER
‘De eerste keer dat ik hier in de buurt naar een NVVE-middag ging, voelde ik me meteen thuis. Dat gevoel heb ik nog steeds. Ik vind het ontzettend mooi om te zien dat er zoveel mensen zijn die zich met hart en ziel inzetten om ervoor te zorgen dat een mens vredig kan sterven. Zoals in gevallen van mensen die ongeneeslijk ziek zijn, dementie hebben of ondraaglijk psychisch lijden ervaren. Zodat de doodsnood die ik als 18-jarige in het ziekenhuis meemaakte, kan worden voorkomen. Mijn wens voor de NVVE is dat het nog maar lang zo’n fijne vereniging mag blijven. Een vereniging waar – ondanks de zwaarte van het onderwerp – de nuchterheid en het plezier ook volop aanwezig zijn. Ik ben er trots op dat ik in een land woon waarin een vereniging als de NVVE bestaat en waarin ondersteuning bij een zelfgekozen levenseinde gemeengoed is. Dus lang leve de NVVE!’ •
VIJFTIG JAAR LID
‘Op 18-jarige leeftijd werkte ik als leerling-verpleegkundige op de longafdeling voor mannen van het Antonius Ziekenhuis. De mannen- en vrouwenafdelingen waren in die tijd nog van elkaar gescheiden. Gemiddeld had zo’n driekwart van de patiënten op mijn afdeling longkanker. Het gebeurde ook wel dat patiënten stikten waar ik bij was. Er zat eens een patiënt ’s nachts op zijn knieën voor me, terwijl hij me smeekte om hem alsjeblieft iets te geven zodat hij niet stikkend dood hoefde te gaan. Zo mag je niet met mensen omgaan, dacht ik toen. Maar omdat het een katholiek ziekenhuis betrof, was er niets te regelen wat het levenseinde humaner zou maken, maar wel zou bespoedigen. Toen de NVVE in 1973 werd opgericht, ben ik direct lid geworden. Dat is inmiddels vijftig jaar geleden.’
TE LAAT OM SPIJT TE HEBBEN
‘De laatste vijftien jaar ga ik naar jaarvergaderingen, bezoek ik lezingen en draag ik het NVVE-gedachtegoed uit waar ik kan. Door de jaren heen heb ik de nodige mensen weten te motiveren om lid te worden. Hoe ik dat doe? Laatst heb ik een stapel folders opgevraagd bij de NVVE. Daar ga ik natuurlijk niet zomaar mee flyeren, ik geef ze alleen aan de mensen die oprechte interesse hebben. De ene keer is het een kwestie van iemand over de streep trekken, een andere keer heeft iemand zich nog helemaal niet in de materie verdiept. Dit zijn vooral de jonge mensen, maar ook tegen hen zeg ik: denk erover na. Ook al ben je jong en gezond, het kan je zomaar gebeuren dat het plotseling aan de orde is. Dan is het maar al te vaak te laat om spijt te hebben dat je niets hebt geregeld. ‘
Naam:
Marga Euverman (69)
Woonplaats:
Breukelen
Werk:
gepensioneerd verpleegkundige
NVVE-lid sinds:
1973
Dieuwke de Boer
OOK NUCHTERHEID EN PLEZIER
‘De eerste keer dat ik hier in de buurt naar een NVVE-middag ging, voelde ik me meteen thuis. Dat gevoel heb ik nog steeds. Ik vind het ontzettend mooi om te zien dat er zoveel mensen zijn die zich met hart en ziel inzetten om ervoor te zorgen dat een mens vredig kan sterven. Zoals in gevallen van mensen die ongeneeslijk ziek zijn, dementie hebben of ondraaglijk psychisch lijden ervaren. Zodat de doodsnood die ik als 18-jarige in het ziekenhuis meemaakte, kan worden voorkomen. Mijn wens voor de NVVE is dat het nog maar lang zo’n fijne vereniging mag blijven. Een vereniging waar – ondanks de zwaarte van het onderwerp – de nuchterheid en het plezier ook volop aanwezig zijn. Ik ben er trots op dat ik in een land woon waarin een vereniging als de NVVE bestaat en waarin ondersteuning bij een zelfgekozen levenseinde gemeengoed is. Dus lang leve de NVVE!’ •
foto: Josje deekens
Naam:
Marga Euverman (69)
Woonplaats:
Breukelen
Werk:
gepensioneerd verpleegkundige
NVVE-lid sinds:
1973
Dieuwke de Boer
HET NVVE • LID
VIJFTIG JAAR LID
‘Op 18-jarige leeftijd werkte ik als leerling-verpleegkundige op de longafdeling voor mannen van het Antonius Ziekenhuis. De mannen- en vrouwenafdelingen waren in die tijd nog van elkaar gescheiden. Gemiddeld had zo’n driekwart van de patiënten op mijn afdeling longkanker. Het gebeurde ook wel dat patiënten stikten waar ik bij was. Er zat eens een patiënt ’s nachts op zijn knieën voor me, terwijl hij me smeekte om hem alsjeblieft iets te geven zodat hij niet stikkend dood hoefde te gaan. Zo mag je niet met mensen omgaan, dacht ik toen. Maar omdat het een katholiek ziekenhuis betrof, was er niets te regelen wat het levenseinde humaner zou maken, maar wel zou bespoedigen. Toen de NVVE in 1973 werd opgericht, ben ik direct lid geworden. Dat is inmiddels vijftig jaar geleden.’
TE LAAT OM SPIJT TE HEBBEN
‘De laatste vijftien jaar ga ik naar jaarvergaderingen, bezoek ik lezingen en draag ik het NVVE-gedachtegoed uit waar ik kan. Door de jaren heen heb ik de nodige mensen weten te motiveren om lid te worden. Hoe ik dat doe? Laatst heb ik een stapel folders opgevraagd bij de NVVE. Daar ga ik natuurlijk niet zomaar mee flyeren, ik geef ze alleen aan de mensen die oprechte interesse hebben. De ene keer is het een kwestie van iemand over de streep trekken, een andere keer heeft iemand zich nog helemaal niet in de materie verdiept. Dit zijn vooral de jonge mensen, maar ook tegen hen zeg ik: denk erover na. Ook al ben je jong en gezond, het kan je zomaar gebeuren dat het plotseling aan de orde is. Dan is het maar al te vaak te laat om spijt te hebben dat je niets hebt geregeld. ‘
