DE NVVE • MEDEWERKER
foto: Josje deekens
VOL COMPASSIE
‘Later ben ik me gaan verdiepen in dood en rouw, en leerde ik ook hoe andere culturen daarmee omgaan. Wat dat betreft had de Mexicaanse of Aziatische manier van rouwen me meer geholpen, denk ik. Daar huilen en rouwen mensen openlijk, en wordt het leven van de doden vol compassie gevierd. Zo blijft de overledene als het ware een onderdeel van het gezin. Dat vind ik een mooi idee.’
MAKKELIJKER PRATEN
‘Ik zou graag willen dat het onderwerp wordt genormaliseerd, dat we makkelijker met elkaar over dood en verlies praten. Laatst belde een mevrouw op leeftijd naar de NVVE. Nadat ik haar vraag had beantwoord, raakte ze helemaal op stoom met verhalen over haar jeugd, de oorlog en haar gedachten over leven en dood. Ik merkte hoezeer dat haar goed deed. En mij ook.’ •
VERLIES
‘Helaas heb ik zelf tijdens mijn jeugd al veel ervaring opgedaan met de dood. In tien jaar tijd overleden mijn oom, opa, oma en een jeugdvriend. Maar de meeste indruk maakte het verlies van mijn vader. Hij had beenmergkanker en stierf na een ziekbed van vier jaar. Ik was 1 3 en mijn zusje 4.’
ZWARE WISSEL
‘Achteraf denk ik: hij heeft te lang geleden. En wij met hem. Hoeveel ik ook van mijn vader hield, later ben ik gaan beseffen hoe lastig die jaren zijn geweest. Hij had zoveel levenslust en wilde de dood niet onder ogen komen. Maar dat trok een zware wissel op het gezin. Zo moesten we altijd heel voorzichtig zijn thuis en alles ontsmetten, omdat mijn vader overgevoelig was voor virussen. Dat leverde bij alle gezinsleden veel spanning op.’
UITSPREKEN
‘Maar daar hadden we het niet veel over, ook niet na zijn overlijden. Ik zat toen natuurlijk ook in de puberteit, dan ben je al zo druk met je weg vinden en geef je niet gauw toe aan emoties. Nu weet ik dat zijn ziekte en overlijden best wat sporen hebben achtergelaten. En dat ik het gemist heb dat ik, ook omdat ik zo jong was, nooit helemaal heb kunnen uitspreken wat dat voor mij betekende. In Nederland herdenken we toch vooral in stilte.’
GROTEMENSENBAAN
‘Op een lange reis door Italië, vorig jaar, begon ik me steeds meer af te vragen: wat ga ik eigenlijk doen als ik terug ben? Na mijn studie Cultureel Erfgoed ging ons land in lockdown en lag de culturele sector plat. Ik was horeca- en oppaswerk gaan doen, maar snakte inmiddels naar een grotemensenbaan. Dat is gelukkig de ledenadministratie bij de NVVE geworden. Samen met zes collega’s verwerk ik ledenvragen per post en telefoon, bied een luisterend oor of verwijs door naar onze adviseurs.’
GEEN GARANTIE
‘Het werk is me op het lijf geschreven. Ik vind het zo belangrijk om kennis door te geven over onze euthanasiewet. Daar mogen we trots op zijn, er is hard voor gevochten. Bovendien is er geen garantie dat we ‘m houden. Kijk maar hoe in Amerika het recht op abortus wordt teruggedraaid. Ook mijn eigen generatie wil ik daar bewust van maken.’
Naam:
Suzanne Fusano (27)
Woonplaats:
Amsterdam
Werk:
bij de ledenadministratie
Sinds:
september 2022
Teus Lebbing
VOL COMPASSIE
‘Later ben ik me gaan verdiepen in dood en rouw, en leerde ik ook hoe andere culturen daarmee omgaan. Wat dat betreft had de Mexicaanse of Aziatische manier van rouwen me meer geholpen, denk ik. Daar huilen en rouwen mensen openlijk, en wordt het leven van de doden vol compassie gevierd. Zo blijft de overledene als het ware een onderdeel van het gezin. Dat vind ik een mooi idee.’
MAKKELIJKER PRATEN
‘Ik zou graag willen dat het onderwerp wordt genormaliseerd, dat we makkelijker met elkaar over dood en verlies praten. Laatst belde een mevrouw op leeftijd naar de NVVE. Nadat ik haar vraag had beantwoord, raakte ze helemaal op stoom met verhalen over haar jeugd, de oorlog en haar gedachten over leven en dood. Ik merkte hoezeer dat haar goed deed. En mij ook.’ •
VERLIES
‘Helaas heb ik zelf tijdens mijn jeugd al veel ervaring opgedaan met de dood. In tien jaar tijd overleden mijn oom, opa, oma en een jeugdvriend. Maar de meeste indruk maakte het verlies van mijn vader. Hij had beenmergkanker en stierf na een ziekbed van vier jaar. Ik was 1 3 en mijn zusje 4.’
ZWARE WISSEL
‘Achteraf denk ik: hij heeft te lang geleden. En wij met hem. Hoeveel ik ook van mijn vader hield, later ben ik gaan beseffen hoe lastig die jaren zijn geweest. Hij had zoveel levenslust en wilde de dood niet onder ogen komen. Maar dat trok een zware wissel op het gezin. Zo moesten we altijd heel voorzichtig zijn thuis en alles ontsmetten, omdat mijn vader overgevoelig was voor virussen. Dat leverde bij alle gezinsleden veel spanning op.’
UITSPREKEN
‘Maar daar hadden we het niet veel over, ook niet na zijn overlijden. Ik zat toen natuurlijk ook in de puberteit, dan ben je al zo druk met je weg vinden en geef je niet gauw toe aan emoties. Nu weet ik dat zijn ziekte en overlijden best wat sporen hebben achtergelaten. En dat ik het gemist heb dat ik, ook omdat ik zo jong was, nooit helemaal heb kunnen uitspreken wat dat voor mij betekende. In Nederland herdenken we toch vooral in stilte.’
foto: Josje deekens
Naam:
Suzanne Fusano (27)
Woonplaats:
Amsterdam
Werk:
bij de ledenadministratie
Sinds:
september 2022
Teus Lebbing
DE NVVE • MEDEWERKER
GROTEMENSENBAAN
‘Op een lange reis door Italië, vorig jaar, begon ik me steeds meer af te vragen: wat ga ik eigenlijk doen als ik terug ben? Na mijn studie Cultureel Erfgoed ging ons land in lockdown en lag de culturele sector plat. Ik was horeca- en oppaswerk gaan doen, maar snakte inmiddels naar een grotemensenbaan. Dat is gelukkig de ledenadministratie bij de NVVE geworden. Samen met zes collega’s verwerk ik ledenvragen per post en telefoon, bied een luisterend oor of verwijs door naar onze adviseurs.’
GEEN GARANTIE
‘Het werk is me op het lijf geschreven. Ik vind het zo belangrijk om kennis door te geven over onze euthanasiewet. Daar mogen we trots op zijn, er is hard voor gevochten. Bovendien is er geen garantie dat we ‘m houden. Kijk maar hoe in Amerika het recht op abortus wordt teruggedraaid. Ook mijn eigen generatie wil ik daar bewust van maken.’
