DE NVVE • MEDEWERKER
foto: Josje deekens
GO WITH THE FLOW
‘Zelf heb ik me ook gebogen over mijn wilsverklaring. Maar ik merkte dat euthanasie me nu nog niet past, daar ben ik kennelijk te go with the flow voor. Wel heb ik het behandelverbod en de volmacht ingevuld om mijn partner te steunen in zijn communicatie met de behandelaar, mocht dat nodig zijn.’
WIND OP MIJN KOP
Mensen vragen me soms: hoe doe je dat toch, dagelijks met de dood bezig zijn? Voor mij draait het om de balans. Behalve van tennissen, zwemmen en samenzijn met vrienden laad ik op van de natuur. Ik woon in Zandvoort, mijn tuin grenst aan de duinrand. Loop ik de deur uit, dan ruik ik de zee en voel de wind op mijn kop, dat is zo verfrissend. Wat me ook helpt is het uitzicht vanuit het NVVE-kantoor, hartje Amsterdam. Tijdens mijn telefoongesprekken zie ik een en al reuring op straat. Dan besef ik: zo onlosmakelijk zijn het leven en de dood met elkaar verbonden.’ •
VERTROUWEN
‘Ik kom graag mijn bed uit voor zaken die ertoe doen. En ik vind het fijn om mensen het vertrouwen te geven dat alles bespreekbaar is. Ook de dood. Vóór de NVVE werkte ik bij een hospice, in de verslavingszorg en bij Centrum ’45, dat mensen met psychotraumaklachten behandelt. Ik schrik niet snel van onderwerpen.’
VRIJUIT
‘Sinds vorig najaar werk ik bij het Adviescentrum van de NVVE. Leden kunnen er terecht met complexere vragen, variërend van ik-wil-dood-en-wel-nu tot euthanasie in combinatie met psychiatrie of dementie. Met ons team van vier collega’s bieden we ze een luisterend oor, denken mee of verwijzen door naar een consulent. Ik merk hoe prettig het voor mensen kan zijn om vrijuit over de dood te mogen praten. Binnen de familie- en vriendenkring is dat toch soms lastiger.’
LIEFST EEN PILLETJE
‘Ik zie dat ook bij mijn moeder van bijna negentig. Sinds mijn vader elf jaar geleden is overleden, is het haar gelukt om alleen een fijn leven op te bouwen. Toch voelt het voor haar alsof ze de dagen vult. Het liefst zou ze een pilletje hebben waarmee ze zelf haar levenseinde kan bepalen. Ze kan dat gelukkig goed aangeven bij mij en mijn zussen. Het is mooi om er ook op dit vlak voor haar te kunnen zijn. Ik heb haar uitgelegd welke opties er zijn en hoe ze haar levenseindewensen kan vastleggen. Daar is ze nu mee bezig.’
Naam:
Renée Igel (60)
Woonplaats:
Zandvoort
Werk:
coördinator Adviescentrum
Sinds:
oktober 2022
Teus Lebbing
GO WITH THE FLOW
‘Zelf heb ik me ook gebogen over mijn wilsverklaring. Maar ik merkte dat euthanasie me nu nog niet past, daar ben ik kennelijk te go with the flow voor. Wel heb ik het behandelverbod en de volmacht ingevuld om mijn partner te steunen in zijn communicatie met de behandelaar, mocht dat nodig zijn.’
WIND OP MIJN KOP
Mensen vragen me soms: hoe doe je dat toch, dagelijks met de dood bezig zijn? Voor mij draait het om de balans. Behalve van tennissen, zwemmen en samenzijn met vrienden laad ik op van de natuur. Ik woon in Zandvoort, mijn tuin grenst aan de duinrand. Loop ik de deur uit, dan ruik ik de zee en voel de wind op mijn kop, dat is zo verfrissend. Wat me ook helpt is het uitzicht vanuit het NVVE-kantoor, hartje Amsterdam. Tijdens mijn telefoongesprekken zie ik een en al reuring op straat. Dan besef ik: zo onlosmakelijk zijn het leven en de dood met elkaar verbonden.’ •
Naam:
Renée Igel (60)
Woonplaats:
Zandvoort
Werk:
coördinator Adviescentrum
Sinds:
oktober 2022
Teus Lebbing
DE NVVE • MEDEWERKER
VERTROUWEN
‘Ik kom graag mijn bed uit voor zaken die ertoe doen. En ik vind het fijn om mensen het vertrouwen te geven dat alles bespreekbaar is. Ook de dood. Vóór de NVVE werkte ik bij een hospice, in de verslavingszorg en bij Centrum ’45, dat mensen met psychotraumaklachten behandelt. Ik schrik niet snel van onderwerpen.’
VRIJUIT
‘Sinds vorig najaar werk ik bij het Adviescentrum van de NVVE. Leden kunnen er terecht met complexere vragen, variërend van ik-wil-dood-en-wel-nu tot euthanasie in combinatie met psychiatrie of dementie. Met ons team van vier collega’s bieden we ze een luisterend oor, denken mee of verwijzen door naar een consulent. Ik merk hoe prettig het voor mensen kan zijn om vrijuit over de dood te mogen praten. Binnen de familie- en vriendenkring is dat toch soms lastiger.’
LIEFST EEN PILLETJE
‘Ik zie dat ook bij mijn moeder van bijna negentig. Sinds mijn vader elf jaar geleden is overleden, is het haar gelukt om alleen een fijn leven op te bouwen. Toch voelt het voor haar alsof ze de dagen vult. Het liefst zou ze een pilletje hebben waarmee ze zelf haar levenseinde kan bepalen. Ze kan dat gelukkig goed aangeven bij mij en mijn zussen. Het is mooi om er ook op dit vlak voor haar te kunnen zijn. Ik heb haar uitgelegd welke opties er zijn en hoe ze haar levenseindewensen kan vastleggen. Daar is ze nu mee bezig.’
