DE NVVE • MEDEWERKER
foto: Josje deekens
FRUSTRATIE
‘Wat me goed is bijgebleven, is de frustratie tijdens zijn ziektetraject. Toen mijn vader bijvoorbeeld slecht reageerde op de chemo’s en besloot de behandeling te stoppen, wilden de specialisten daar niks van weten. Het heeft zoveel moeite gekost om tot ze door te dringen, terwijl mijn gezin nota bene thuis is in de medische wereld. Daarom ben ik zo blij dat ik nu bij de NVVE werk en mensen kan informeren over de mogelijkheden rondom het levenseinde. Hoe beter zij op de hoogte zijn, hoe beter zij hun wensen en grenzen kunnen aangeven.’
NERGENS OP VASTPINNEN
‘Of ik een wilsverklaring heb? Ik ben er wel mee aan de gang gegaan en praat er geregeld met mijn vriend over. Maar ik heb nog niks op papier gezet. De reden is dat sommige scenario’s op mijn leeftijd zo moeilijk te voorspellen zijn. Als ouderen stellen dat ze niet gereanimeerd willen worden, begrijp ik dat meteen. Maar hoe is dat voor een jong iemand als ik? De kans dat ik er wel goed uitkom, is groter, maar hoe groot? Tot nu voelt het beter om me nog nergens op vast te pinnen.’ •
DE ENIGEN IN HUN OMGEVING
‘Ik denk dat mensen onderschatten hoeveel jongeren van mijn leeftijd met de dood te maken krijgen. En als het gebeurt, zijn ze vaak de enigen in hun omgeving. Dat maakt het lastig om hun ervaringen te delen, terwijl dat juist zo kan helpen. Dat merk ik ook op de bijeenkomsten van de NVVE. Dan vertellen bezoekers hoe opgelucht ze zijn dat ze, anders dan in het dagelijkse leven, gewoon over het levenseinde kunnen praten.’
FASCINATIE
‘Zelf ben ik dat van huis uit gewend. Ik kom uit een gezin van zorgmedewerkers; mijn moeder is verpleegkundige, later hebben mijn broer en zus haar voorbeeld gevolgd. Zo jong als ik was, werd er thuis gesproken over onderwerpen als euthanasie, bijvoorbeeld naar aanleiding van nieuwsprogramma’s of talkshows. Ik vond het interessant om erover te horen. Sowieso heb ik altijd een fascinatie gehad voor medisch-ethische kwesties.’
STRENG RELIGIEUS OPGEVOED
‘Mijn vader overleed toen ik veertien was, hij had een agressieve vorm van longkanker. Ik weet nog dat ik zei: “Pap, je hebt zoveel pijn, waarom vraag je niet om euthanasie?” Maar hij was streng religieus opgevoed en wilde dat zijn ouders en familie niet aandoen. Gelukkig bood palliatieve sedatie uitkomst, hij is rustig ingeslapen.’
Naam:
Thianna Noordzij (27)
Woonplaats:
Bunnik
Werk:
projectleider campagnes en evenementen
Sinds:
mei 2022
Teus Lebbing
FRUSTRATIE
‘Wat me goed is bijgebleven, is de frustratie tijdens zijn ziektetraject. Toen mijn vader bijvoorbeeld slecht reageerde op de chemo’s en besloot de behandeling te stoppen, wilden de specialisten daar niks van weten. Het heeft zoveel moeite gekost om tot ze door te dringen, terwijl mijn gezin nota bene thuis is in de medische wereld. Daarom ben ik zo blij dat ik nu bij de NVVE werk en mensen kan informeren over de mogelijkheden rondom het levenseinde. Hoe beter zij op de hoogte zijn, hoe beter zij hun wensen en grenzen kunnen aangeven.’
NERGENS OP VASTPINNEN
‘Of ik een wilsverklaring heb? Ik ben er wel mee aan de gang gegaan en praat er geregeld met mijn vriend over. Maar ik heb nog niks op papier gezet. De reden is dat sommige scenario’s op mijn leeftijd zo moeilijk te voorspellen zijn. Als ouderen stellen dat ze niet gereanimeerd willen worden, begrijp ik dat meteen. Maar hoe is dat voor een jong iemand als ik? De kans dat ik er wel goed uitkom, is groter, maar hoe groot? Tot nu voelt het beter om me nog nergens op vast te pinnen.’ •
Naam:
Thianna Noordzij (27)
Woonplaats:
Bunnik
Werk:
projectleider campagnes en evenementen
Sinds:
mei 2022
Teus Lebbing
De NVVE • MEDEWERKER
DE ENIGEN IN HUN OMGEVING
‘Ik denk dat mensen onderschatten hoeveel jongeren van mijn leeftijd met de dood te maken krijgen. En als het gebeurt, zijn ze vaak de enigen in hun omgeving. Dat maakt het lastig om hun ervaringen te delen, terwijl dat juist zo kan helpen. Dat merk ik ook op de bijeenkomsten van de NVVE. Dan vertellen bezoekers hoe opgelucht ze zijn dat ze, anders dan in het dagelijkse leven, gewoon over het levenseinde kunnen praten.’
FASCINATIE
‘Zelf ben ik dat van huis uit gewend. Ik kom uit een gezin van zorgmedewerkers; mijn moeder is verpleegkundige, later hebben mijn broer en zus haar voorbeeld gevolgd. Zo jong als ik was, werd er thuis gesproken over onderwerpen als euthanasie, bijvoorbeeld naar aanleiding van nieuwsprogramma’s of talkshows. Ik vond het interessant om erover te horen. Sowieso heb ik altijd een fascinatie gehad voor medisch-ethische kwesties.’
STRENG RELIGIEUS OPGEVOED
‘Mijn vader overleed toen ik veertien was, hij had een agressieve vorm van longkanker. Ik weet nog dat ik zei: “Pap, je hebt zoveel pijn, waarom vraag je niet om euthanasie?” Maar hij was streng religieus opgevoed en wilde dat zijn ouders en familie niet aandoen. Gelukkig bood palliatieve sedatie uitkomst, hij is rustig ingeslapen.’
