MAAR EEN LEVEN EN STERVEN

‘Ik snap dat het heel zwaar is om je te realiseren dat je een last bent voor de mensen die jou lief zijn. Dat wil ik natuurlijk ook niet. Maar ik vind niet dat dat de reden mag zijn om de dood te bespoedigen. Je hoort vaak dat mensen opknappen als ze naar een hospice gaan, omdat ze zich daar dan minder druk over maken. Dat vind ik heel verdrietig. Ik heb tegen mijn partner gezegd dat ik het goed kan begrijpen als hij zich terug zou trekken wanneer ik op sterven lig, dat het te moeilijk is om aan te zien. Maar dan hoop ik dat er mensen zijn die de zorg professioneel op zich kunnen nemen, die minder emotioneel betrokken zijn. Ik krijg denk ik maar één leven en sterven en wil dat graag helemaal afmaken. Ik kan het nooit overdoen, dus de belangen van iemand anders mogen niet zwaarder wegen.’ 

ALS EEN SOORT RECHTER

‘Ik vind sowieso dat euthanasie niet te makkelijk gemaakt moet worden. Mensen in je omgeving kunnen ook baat hebben bij jouw overlijden. Financieel bijvoorbeeld. Daar komt bij: je weet pas wat je voelt als het zover is. Dat geldt net zozeer voor mijn idee dat ik geen euthanasie wil, als voor iemand die dat nu juist wél denkt te willen. Het lijkt me voor een arts heel moeilijk in te schatten of iemand écht zelf euthanasie wil. Dat voelt als een grote taak: dat jij als arts als een soort rechter moet kijken of het verzoek legitiem is.’ 

HELEMAAL ZELF VERANTWOORDELIJK

‘Iedereen moet voor zichzelf natuurlijk de afweging maken. Hoe ik denk over een poeder in een kluis? Dat is misschien nog wel een betere optie. Dan ben je immers helemaal zelf verantwoordelijk voor de beslissing. Maar er schuilt ook een gevaar in dat iemand anders het je kan geven. Dat lijkt me moeilijk te achterhalen. Of ik zelf zo’n poeder zou nemen, weet ik niet. Ik ben daar nu niet mee bezig. Ik denk eigenlijk niet dat ik actief een eind aan mijn leven zou willen maken. Ik kan me wel voorstellen dat ik ga liggen om de dood af te wachten en te verwelkomen.’   • 

foto: Josje deekens

Naam: 
Fenny Hoekstra (59)                            Woonplaats: 
Baflo 
Werk: 
zangdocent

Martien Versteegh

GEEN NVVE • LID 

PROCES OP MIJN MANIER

‘Ik ben zeker niet tegen euthanasie, maar ik zou er zelf niet voor kiezen. Ik zou graag de ruimte krijgen om te worstelen tijdens mijn stervensproces. Ik heb het idee dat kalmerende middelen geven redelijk standaard is. Ik hoorde een verhaal van iemand uit de zorg die haar vader tijdens zijn stervensproces iets kalmerends wilde geven. De vader wilde dat nadrukkelijk niet. Een zus moest het voor hem opnemen om te voorkomen dat hij die middelen tóch kreeg. Ik snap dat je iemand rust gunt, maar ik gun het mezelf om dat proces op mijn manier te doen.’ 

GELUKKIGER MENS GEWORDEN

‘Doodgaan is zoiets persoonlijks. Ik wil dat proces graag doorleven. Zoals ik het hele leven wil doorleven. De dood van mijn vader heeft veel invloed op me gehad. Hij was pas 52 en het voelde zo oneerlijk. Maar uiteindelijk heb ik mij ermee verzoend. En in dat proces heb ik mij ook verzoend met mijn eigen dood en die van anderen. Ik geloof dat ik daar een gelukkiger mens van ben geworden. Ik zie het als iets waardevols dat ik dat kan omarmen.
Ik zie problemen en narigheid niet alleen maar als negatief. Het zijn levenslessen. Als je in je leven alle narigheid uit de weg probeert te gaan, mis je veel schoonheid. Die processen gaan vaak hand in hand.’