marijke hilhorst

Hidde was net zeventien toen zijn vader euthanasie kreeg. Daar had hij toen weinig begrip voor. Sterker nog: het kwam hem slecht uit. Nu, op zijn tweeëndertigste en zelf net vader geworden, kijkt hij op die periode terug. 
‘Ik had niet zo veel met Jaap, mijn vader was een beetje stoffig. Mijn moeder is veel leuker, Mirjam is illustratrice en maakt nog steeds kleurrijke, vaak geestige tekeningen. Mij is het een raadsel wat zij ooit in hem heeft gezien. Komt nog bij dat mijn vader ziekelijk was. Als kind had hij veel last van astma gehad en op latere leeftijd weer en daar kwamen hartproblemen bij. Geloof ik, precies weet ik het niet meer. 
Ik zat in mijn eindexamenjaar. Had hard geblokt en vrijwel alle zaterdagen als vakkenvuller gewerkt om geld te verdienen. We zouden met zo ongeveer de hele klas direct na het eindexamen naar Salou vertrekken, om net voor de uitslag – de dag des oordeels, zoals wij dramatisch riepen – terug te komen. Het was echt te gek. Kroegentochten. Geweldige feesten. Bier. Kampvuur. Dronken dansen in een disco. Zoenen. Overdag slapen op het strand. 
Tot mijn moeder me op een middag wist te bereiken en zei dat ze een ticket had geboekt omdat ik naar huis moest komen: Jaap zou over twee dagen sterven. Zijn euthanasieverzoek was ingewilligd. 
Ik ben gebleven, heb gewoon doorgefeest, tegen niemand iets gezegd. Mirjam heeft me nooit iets verweten, maar ik vraag me af wie ik toen was.