Bij de NVVE werken zo’n 140 vrijwilligers. Ze doen presentaties, helpen bij bijeenkomsten, leggen huisbezoeken af en ondersteunen leden bij al hun vragen rond het levenseinde. Hans van Amstel-Jonker en Jaap van Riemsdijk zijn twee ervaren vrijwilligers. Om beurten beschrijven zij een ervaring uit de praktijk. Deze keer: Jaap van Riemsdijk
Een transgender vrouw (geboren als man, maar zich identificerend als vrouw) krijgt van haar vriend het verzoek gevolmachtigde voor medische beslissingen te worden. Zijn kinderen nemen de relatie niet serieus en zetten vader onder druk de volmacht niet te tekenen. ‘’Want zij is toch eigenlijk een hij.” De man zwicht. Als hij wilsonbekwaam wordt, staat zijn vriendin tot haar verdriet buitenspel.
Een echtpaar uit mijn buurt vraagt me op de dag van hun duo-euthanasie assistentie te verlenen: koffie zetten, deur openen voor euthanasieverleners en schouwarts, na afloop de executeur waarschuwen en de begrafenisondernemer bellen en ontvangen. Niemand uit hun omgeving willen zij met deze taken belasten. We spreken af dat ik twee uur vóór het tijdstip van de euthanasie zal komen. De een is nerveus nog van alles aan het regelen en legt me herhaaldelijk uit hoe bij vertrek de lichten uit te doen. De ander zit ontspannen, zelfs opgewekt in een stoel. Een kwartier voordat de artsen zullen arriveren laat ik hen alleen voor hun laatste moment met elkaar. Ik ga een blokje om, met lood in de schoenen. Op het moment suprême trek ik me in de keuken terug, maar mijn aanwezigheid wordt juist op prijs gesteld. Het is de eerste keer dat ik euthanasie meemaak.
Liefdevol bedanken beiden elkaar hand in hand voor 47 jaar samenzijn. Een van de ontroerendste momenten uit mijn leven.
“Vier niet je leeftijd, maar het leven!”, mailde broer Lex me op mijn verjaardag. Het tegeltje zou hij nog sturen, grapte hij. Toch ga ik dit ter harte nemen. En proberen te bepalen hoe ik de mij beschikbare tijd van leven het best kan invullen. In ieder geval zet ik op mijn lijstje blijven nadenken over keuzes ten aanzien van het levenseinde. Die staan al vermeld in mijn wilsverklaringen, maar bij het klimmen der jaren en veranderende omstandigheden kan herziening zinvol zijn. Hopelijk breng ik u daarmee op een idee en kunnen we tijdens een NVVE-bijeenkomst nog eens daarover van gedachten wisselen! •
Jaap van Riemsdijk
Zo’n 25 jaar geleden heb ik wilsverklaringen opgesteld en besproken met naasten en de huisarts. Daarna heb ik ze regelmatig onder hun aandacht gebracht en aangepast - ik wilde al vroeg regisseur van mijn levenseinde zijn. Altijd dacht ik daarbij met jeugdig optimisme aan een verre toekomst. De laatste jaren vraag ik me steeds vaker af hoeveel tijd van leven me gegund zal zijn om plannen die ik nog heb te verwezenlijken. Ik voel me vitaal maar om mij heen worden velen met hun neus op onverwachte feiten gedrukt. Nu mijn 75ste levensjaar is aangebroken, wil ik prioriteiten stellen. Daarom is dit mijn laatste column. Na zeven jaar geef ik de beurt aan een nieuwe lichting NVVE’ers.
De afgelopen jaren ontmoette ik talloze mensen die aanklopten voor informatie en advies over het levenseinde. Een groot aantal ervaringen heb ik in deze rubriek beschreven. Drie opmerkelijke gebeurtenissen wil ik graag delen.
Vier dames zijn decennialang met elkaar bevriend. Een van hen komt wegens ondraaglijk lijden door dementie in aanmerking voor euthanasie. Enkele dagen voor de middag waarop die zal plaatsvinden, wordt afscheid genomen en op het uur U komen de anderen elders bijeen om haar te gedenken. Een telefoon rinkelt. Tot ieders schrik is het de dood gewaande vriendin. Ze belt voor een babbeltje. Later blijkt dat zij een verkeerde euthanasiedatum heeft doorgegeven. Die is twee weken later gepland…
Bij de NVVE werken zo’n 140 vrijwilligers. Ze doen presentaties, helpen bij bijeenkomsten, leggen huisbezoeken af en ondersteunen leden bij al hun vragen rond het levenseinde. Hans van Amstel-Jonker en Jaap van Riemsdijk zijn twee ervaren vrijwilligers. Om beurten beschrijven zij een ervaring uit de praktijk. Deze keer: Jaap van Riemsdijk
Een transgender vrouw (geboren als man, maar zich identificerend als vrouw) krijgt van haar vriend het verzoek gevolmachtigde voor medische beslissingen te worden. Zijn kinderen nemen de relatie niet serieus en zetten vader onder druk de volmacht niet te tekenen. ‘’Want zij is toch eigenlijk een hij.” De man zwicht. Als hij wilsonbekwaam wordt, staat zijn vriendin tot haar verdriet buitenspel.
Een echtpaar uit mijn buurt vraagt me op de dag van hun duo-euthanasie assistentie te verlenen: koffie zetten, deur openen voor euthanasieverleners en schouwarts, na afloop de executeur waarschuwen en de begrafenisondernemer bellen en ontvangen. Niemand uit hun omgeving willen zij met deze taken belasten. We spreken af dat ik twee uur vóór het tijdstip van de euthanasie zal komen. De een is nerveus nog van alles aan het regelen en legt me herhaaldelijk uit hoe bij vertrek de lichten uit te doen. De ander zit ontspannen, zelfs opgewekt in een stoel. Een kwartier voordat de artsen zullen arriveren laat ik hen alleen voor hun laatste moment met elkaar. Ik ga een blokje om, met lood in de schoenen. Op het moment suprême trek ik me in de keuken terug, maar mijn aanwezigheid wordt juist op prijs gesteld. Het is de eerste keer dat ik euthanasie meemaak.
Liefdevol bedanken beiden elkaar hand in hand voor 47 jaar samenzijn. Een van de ontroerendste momenten uit mijn leven.
“Vier niet je leeftijd, maar het leven!”, mailde broer Lex me op mijn verjaardag. Het tegeltje zou hij nog sturen, grapte hij. Toch ga ik dit ter harte nemen. En proberen te bepalen hoe ik de mij beschikbare tijd van leven het best kan invullen. In ieder geval zet ik op mijn lijstje blijven nadenken over keuzes ten aanzien van het levenseinde. Die staan al vermeld in mijn wilsverklaringen, maar bij het klimmen der jaren en veranderende omstandigheden kan herziening zinvol zijn. Hopelijk breng ik u daarmee op een idee en kunnen we tijdens een NVVE-bijeenkomst nog eens daarover van gedachten wisselen! •
Jaap van Riemsdijk
Zo’n 25 jaar geleden heb ik wilsverklaringen opgesteld en besproken met naasten en de huisarts. Daarna heb ik ze regelmatig onder hun aandacht gebracht en aangepast - ik wilde al vroeg regisseur van mijn levenseinde zijn. Altijd dacht ik daarbij met jeugdig optimisme aan een verre toekomst. De laatste jaren vraag ik me steeds vaker af hoeveel tijd van leven me gegund zal zijn om plannen die ik nog heb te verwezenlijken. Ik voel me vitaal maar om mij heen worden velen met hun neus op onverwachte feiten gedrukt. Nu mijn 75ste levensjaar is aangebroken, wil ik prioriteiten stellen. Daarom is dit mijn laatste column. Na zeven jaar geef ik de beurt aan een nieuwe lichting NVVE’ers.
De afgelopen jaren ontmoette ik talloze mensen die aanklopten voor informatie en advies over het levenseinde. Een groot aantal ervaringen heb ik in deze rubriek beschreven. Drie opmerkelijke gebeurtenissen wil ik graag delen.
Vier dames zijn decennialang met elkaar bevriend. Een van hen komt wegens ondraaglijk lijden door dementie in aanmerking voor euthanasie. Enkele dagen voor de middag waarop die zal plaatsvinden, wordt afscheid genomen en op het uur U komen de anderen elders bijeen om haar te gedenken. Een telefoon rinkelt. Tot ieders schrik is het de dood gewaande vriendin. Ze belt voor een babbeltje. Later blijkt dat zij een verkeerde euthanasiedatum heeft doorgegeven. Die is twee weken later gepland…
