R E D A C T I O N E E L
Twan Bakker, enkele maanden voor zijn euthanasie
Alexander Pechtold: ‘Het mag wel wat radicaler’ 8
Wie is Marjon Vonck, de nieuwe bestuurder van de NVVE?
Druk op praktijkhoudende huisartsen neemt toe
Waardig sterven in het verpleeghuis
Boek van Micaela Bartels eerbetoon aan de mens op leeftijd
'IJsland loopt met een boogje om de dood heen’
Psychiaters worstelen met euthanasie
Verder in dit nummer:
I N H O U D
Niet iedereen praat met gemak over het naderende levenseinde, maar voor Relevant weten we geregeld mensen te vinden die dat goed kunnen. Twan Bakker, bijvoorbeeld. Na zijn pensioen werd hij getroffen door een herseninfarct. Uiteindelijk kreeg hij op 21 maart van dit jaar euthanasie. Relevant sprak hem enkele maanden voor zijn dood. Over de medebewoners in de zorginstelling zei hij: ‘Ik provoceer graag en vertel aan iedereen dat ik euthanasie wil. De andere bewoners kunnen daar niet goed mee omgaan. Die zitten hier allemaal om zo lang mogelijk in leven te blijven.’ Daarnaast nam hij geen blad voor de mond als het over de zorg gaat. ‘Op televisie zeggen ze altijd dat we het beste zorgstelsel ter wereld hebben. Ik lig ’s ochtends in bed te wachten omdat ik er zelf niet uit kan komen. Naar het toilet gaan kan ik in principe zelf, maar ik heb wel hulp nodig bij het aankleden. Dan zit ik soms een kwartier op het toilet te wachten voor iemand tijd heeft om mij te helpen.’
Oud worden is niet per se een proces van ziekte en aftakeling dat ten slotte onvermijdelijk leidt tot de dood. Daar moeten we eens wat vaker bij stilstaan, vindt NVVE-consulent Micaela Bartels. Zij is de drijvende kracht achter het fotoboek PR:OUD, een eerbetoon aan de veerkracht en wijsheid van een mens op leeftijd. In deze Relevant licht zij dat toe en we laten daarnaast met foto’s zien wat zij bedoelt.
Ook maken we in dit nummer kennis met Marjon Vonck. Zij is sinds begin dit jaar lid van de Raad van Bestuur van de NVVE en in die hoedanigheid ook hoofdredacteur van Relevant. Met haar gereformeerd vrijgemaakte achtergrond lijkt het gedachtengoed van de NVVE voor haar geen logische keuze, maar ze legt uit hoe ze werd gevormd door haar ervaringen in de zorg, een hospice en 113zelfmoordpreventie. Marjon raakte onder de indruk van de drive en het vakmanschap bij de NVVE. ‘Met diverse betrokkenen heb ik een hele reeks gesprekken gevoerd en ik voelde steeds sterker: hier wil ik werken!’
Dick Bosscher, eindredacteur
Niet iedereen praat met gemak over het naderende levenseinde, maar voor Relevant weten we geregeld mensen te vinden die dat goed kunnen. Twan Bakker, bijvoorbeeld. Na zijn pensioen werd hij getroffen door een hersen-infarct. Uiteindelijk kreeg hij op 21 maart van dit jaar euthanasie. Relevant sprak hem enkele maanden voor zijn dood. Over de medebewoners in de zorginstelling zei hij: ‘Ik provoceer graag en vertel aan iedereen dat ik euthanasie wil. De andere bewoners kunnen daar niet goed mee omgaan. Die zitten hier allemaal om zo lang mogelijk in leven te blijven.’ Daarnaast nam hij geen blad voor de mond als het over de zorg gaat. ‘Op televisie zeggen ze altijd dat we het beste zorgstelsel ter wereld hebben. Ik lig ’s ochtends in bed te wachten omdat ik er zelf niet uit kan komen. Naar het toilet gaan kan ik in principe zelf, maar ik heb wel hulp nodig bij het aankleden. Dan zit ik soms een kwartier op het toilet te wachten voor iemand tijd heeft om mij te helpen.’
Oud worden is niet per se een proces van ziekte en aftakeling dat ten slotte onvermijdelijk leidt tot de dood. Daar moeten we eens wat vaker bij stilstaan, vindt NVVE-consulent Micaela Bartels. Zij is de drijvende kracht achter het fotoboek PR:OUD, een eerbetoon aan de veerkracht en wijsheid van een mens op leeftijd. In deze Relevant licht zij dat toe en we laten daarnaast met foto’s zien wat zij bedoelt.
Ook maken we in dit nummer kennis met Marjon Vonck. Zij is sinds begin dit jaar lid van de Raad van Bestuur van de NVVE en in die hoedanigheid ook hoofdredacteur van Relevant. Met haar gereformeerd vrijgemaakte achtergrond lijkt het gedachtengoed van de NVVE voor haar geen logische keuze, maar ze legt uit hoe ze werd gevormd door haar ervaringen in de zorg, een hospice en 113zelfmoord-preventie. Marjon raakte onder de indruk van de drive en het vakmanschap bij de NVVE. ‘Met diverse betrokkenen heb ik een hele reeks gesprekken gevoerd en ik voelde steeds sterker: hier wil ik werken!’
Dick Bosscher, eindredacteur
R E D A C T I O N E E L