Dick Bosscher, hoofdredacteur
We hebben het hier al vaker gezegd: Nederland mag trots zijn op de euthanasiewet en op de uitvoering ervan. Toch moeten we alert blijven. Want de huisarts, die in Nederland het vaakst euthanasie geeft, heeft het druk en zit niet te wachten op de rompslomp die een euthanasie met zich meebrengt. Gevolg is dat het Expertisecentrum Euthanasie, ooit door de NVVE opgericht als Levenseindekliniek, het drukker en drukker krijgt. In deze Relevant staat dat het aandeel van huisartsen in het verlenen van euthanasie de afgelopen jaren vrij ongemerkt is geslonken van 86 naar 80 procent. Steeds vaker worden euthanasieverzoeken doorverwezen naar het Expertisecentrum. Dat is in beginsel bedoeld voor de complexe euthanasieverzoeken, maar het aantal dat eigenlijk bij de huisarts thuishoort, stijgt. In 2017 was 20 tot 25 procent van de doorverwijzingen naar het Expertisecentrum ‘minder complex’, vijf jaar later 43 procent.
Een eenduidige verklaring voor de daling is moeilijk te geven. In gesprek met redacteur Marloes Elings zegt huis- en SCEN-arts Henk Kuiper dat beginners koudwatervrees hebben en dat anderen geen zin hebben in de rompslomp. Uit diverse onderzoeken blijkt dat huisartsen in toenemende mate aangeven dat euthanasie een psychische en emotionele belasting met zich meebrengt. Ook de druk van patiënten die euthanasie ‘eisen’ én persoonlijke ontwikkelingen en ervaringen spelen mee om verzoeken niet in te willigen. Volgens het Expertisecentrum heeft bijna een derde van de artsen persoonlijke en/of principiële redenen om geen euthanasie te doen en verwijst bijna 60 procent naar het Expertisecentrum omdat hij of zij twijfelt over de zorgvuldigheidseisen en/of geen ervaring met euthanasie heeft. Ondertussen stijgt het aantal gehonoreerde euthanasieverzoeken wel, maar de ooit uitgesproken hoop dat het Expertisecentrum overbodig zou worden, vervliegt.
Verder beschrijven we in deze editie wat er gebeurt op de dag van een euthanasie en leest u een amusant gesprek met actrice en schrijfster Annemarie Oster. Zij omschrijft zichzelf als ‘typisch iemand die absoluut niet dood wil. Natuurlijk weet ik dat het gaat gebeuren, maar ik denk er het liefst niet over na.’
Dick Bosscher, hoofdredacteur
We hebben het hier al vaker gezegd: Nederland mag trots zijn op de euthanasiewet en op de uitvoering ervan. Toch moeten we alert blijven. Want de huisarts, die in Nederland het vaakst euthanasie geeft, heeft het druk en zit niet te wachten op de rompslomp die een euthanasie met zich meebrengt. Gevolg is dat het Expertisecentrum Euthanasie, ooit door de NVVE opgericht als Levenseindekliniek, het drukker en drukker krijgt. In deze Relevant staat dat het aandeel van huisartsen in het verlenen van euthanasie de afgelopen jaren vrij ongemerkt is geslonken van 86 naar 80 procent. Steeds vaker worden euthanasieverzoeken doorverwezen naar het Expertisecentrum. Dat is in beginsel bedoeld voor de complexe euthanasieverzoeken, maar het aantal dat eigenlijk bij de huisarts thuishoort, stijgt. In 2017 was 20 tot 25 procent van de doorverwijzingen naar het Expertisecentrum ‘minder complex’, vijf jaar later 43 procent.
Een eenduidige verklaring voor de daling is moeilijk te geven. In gesprek met redacteur Marloes Elings zegt huis- en SCEN-arts Henk Kuiper dat beginners koudwatervrees hebben en dat anderen geen zin hebben in de rompslomp. Uit diverse onderzoeken blijkt dat huisartsen in toenemende mate aangeven dat euthanasie een psychische en emotionele belasting met zich meebrengt. Ook de druk van patiënten die euthanasie ‘eisen’ én persoonlijke ontwikkelingen en ervaringen spelen mee om verzoeken niet in te willigen. Volgens het Expertisecentrum heeft bijna een derde van de artsen persoonlijke en/of principiële redenen om geen euthanasie te doen en verwijst bijna 60 procent naar het Expertisecentrum omdat hij of zij twijfelt over de zorgvuldig-heidseisen en/of geen ervaring met euthanasie heeft. Ondertussen stijgt het aantal gehonoreerde euthanasieverzoeken wel, maar de ooit uitgesproken hoop dat het Expertisecentrum overbodig zou worden, vervliegt.
Verder beschrijven we in deze editie wat er gebeurt op de dag van een euthanasie en leest u een amusant gesprek met actrice en schrijfster Annemarie Oster. Zij omschrijft zichzelf als ‘typisch iemand die absoluut niet dood wil. Natuurlijk weet ik dat het gaat gebeuren, maar ik denk er het liefst niet over na.’•
Dick Bosscher, hoofdredacteur
