Ze zei het heel vaak, Klazien, vooral de laatste tien jaar: ‘Wat is mooier dan te sterven in je eigen huis, in je eigen bed, met de kat in de vensterbank.’ Op de kat na is het zo gegaan. Met haar kinderen bij haar. Voorboden van de dood hebben haar van diverse kanten beslopen, maar geestelijk bleef Klazien wie ze was: een krachtige vrouw, die het leven de moeite waard bleef vinden.
Het huis waarin ze stierf was haar levenshuis. Hier ontstonden de eerste acties die, ook tot haar verrassing, leidden tot de oprichting van de NVVE. Hier zijn tienduizenden brieven bezorgd, steunbetuigingen, ervaringen met sterfbedden en smeekbeden om hulp. Een aantal mensen reisde in radeloosheid onaangekondigd af naar het Friese Vinkega en vond veelal met moeite haar afgelegen huis. Dit alles trok een zware wissel op haar en haar gezin. Maar er was ook luchtigheid. Een van haar kinderen zei: ‘Straks wordt er nog een doodlopend weggetje naar je genoemd.’
Ik heb Klazien vaak bezocht. Voor mij was ze een niet-aflatende kritische bron van inspiratie. Met haar besprak ik mijn ideeën, hoe onrijp ook nog. Meestal kwam ik eind van de middag. Aan soep en een broodje kwamen we zelden voor half negen toe. Sommige verhalen hoorde ik meer dan eens, maar altijd weer zó levendig verteld. Nooit zal ik vergeten waar ze het meest trots op was: dat zij door het beschikbaar stellen van dodelijke pillen zoveel mensen van de dood heeft gered. ‘Daar begrijpt geen officier van justitie ook maar iets van,’ zei ze vaak. ‘En menig politicus ook niet.’
De laatste drie jaar praatten we veel over het boek over de pil van Drion dat ik schrijf. Dat moet er komen, vond ze. De laatste keer gaf ik haar de paragraaf over Annie M.G. Schmidt. Annie en eerder haar man waren met het slaapmiddel Vesparax uit het leven gestapt. In de documentaire die Annies kleinzoon maakte, wordt gezegd dat de middelen waren afgehaald bij ‘een engel uit Friesland’. ‘Dat is Klazien!’, riepen mijn vrouw en ik tegelijk. Ik vroeg of ik haar naam mocht noemen. Zonder aarzeling: ‘Natuurlijk, behalve dat het is verjaard, komen ze bij zo’n oud mens niet meer aan de deur.’ In vertrouwen liet ze diverse brieven van Annie lezen.
Klazien is niet meer onder ons. Zij verdient een levend icoon te blijven. Dat betekent: haar niet-aflatende pleidooi voor activisme, haar kritische stem en haar appèl op persoonlijke vrijheid van sterven daadwerkelijk inhoud geven. •
Klazien Alberda, oprichtster en erelid van de NVVE, is donderdag 3 november overleden. Ze is 91 jaar geworden. Hans van Dam, docent en consulent niet-aangeboren hersenletsel, publicist voor onder meer Relevant, kende haar goed en gedenkt haar in een persoonlijk In memoriam.
In memoriam: Klazien Alberda
Ze zei het heel vaak, Klazien, vooral de laatste tien jaar: ‘Wat is mooier dan te sterven in je eigen huis, in je eigen bed, met de kat in de vensterbank.’ Op de kat na is het zo gegaan. Met haar kinderen bij haar. Voorboden van de dood hebben haar van diverse kanten beslopen, maar geestelijk bleef Klazien wie ze was: een krachtige vrouw, die het leven de moeite waard bleef vinden.
Het huis waarin ze stierf was haar levenshuis. Hier ontstonden de eerste acties die, ook tot haar verrassing, leidden tot de oprichting van de NVVE. Hier zijn tienduizenden brieven bezorgd, steunbetuigingen, ervaringen met sterfbedden en smeekbeden om hulp. Een aantal mensen reisde in radeloosheid onaangekondigd af naar het Friese Vinkega en vond veelal met moeite haar afgelegen huis. Dit alles trok een zware wissel op haar en haar gezin. Maar er was ook luchtigheid. Een van haar kinderen zei: ‘Straks wordt er nog een doodlopend weggetje naar je genoemd.’
Ik heb Klazien vaak bezocht. Voor mij was ze een niet-aflatende kritische bron van inspiratie. Met haar besprak ik mijn ideeën, hoe onrijp ook nog. Meestal kwam ik eind van de middag. Aan soep en een broodje kwamen we zelden voor half negen toe. Sommige verhalen hoorde ik meer dan eens, maar altijd weer zó levendig verteld. Nooit zal ik vergeten waar ze het meest trots op was: dat zij door het beschikbaar stellen van dodelijke pillen zoveel mensen van de dood heeft gered. ‘Daar begrijpt geen officier van justitie ook maar iets van,’ zei ze vaak. ‘En menig politicus ook niet.’
De laatste drie jaar praatten we veel over het boek over de pil van Drion dat ik schrijf. Dat moet er komen, vond ze. De laatste keer gaf ik haar de paragraaf over Annie M.G. Schmidt. Annie en eerder haar man waren met het slaapmiddel Vesparax uit het leven gestapt. In de documentaire die Annies kleinzoon maakte, wordt gezegd dat de middelen waren afgehaald bij ‘een engel uit Friesland’. ‘Dat is Klazien!’, riepen mijn vrouw en ik tegelijk. Ik vroeg of ik haar naam mocht noemen. Zonder aarzeling: ‘Natuurlijk, behalve dat het is verjaard, komen ze bij zo’n oud mens niet meer aan de deur.’ In vertrouwen liet ze diverse brieven van Annie lezen.
Klazien is niet meer onder ons. Zij verdient een levend icoon te blijven. Dat betekent: haar niet-aflatende pleidooi voor activisme, haar kritische stem en haar appèl op persoonlijke vrijheid van sterven daadwerkelijk inhoud geven. •
Klazien Alberda, oprichtster en erelid van de NVVE, is donderdag 3 november overleden. Ze is 91 jaar geworden. Hans van Dam, docent en consulent niet-aangeboren hersenletsel, publicist voor onder meer Relevant, kende haar goed en gedenkt haar in een persoonlijk In memoriam.
In memoriam: Klazien Alberda
