Wilt u gebruikmaken van deze gratis ledendienst? Kijk dan hier voor meer informatie en het maken van een (online) afspraak. Lukt dat niet, dan kunt u ook bellen naar (020) 620 06 90.
Foto: Anne Meijer
Zo’n tien jaar geleden begonnen we op drie plaatsen in het land met een experiment. Het was meteen een succes, we haalden er zelfs het NOS-journaal mee. Inmiddels is het aantal locaties uitgebreid tot 55. Met het plannen en regelen ervan is een aantal medewerkers op kantoor belast. Ze staan leden te woord die niet digitaal vaardig zijn, ze bevestigen afspraken aan leden, locaties en de dienstdoende consulenten. Ze hebben er een dagtaak aan.
Het spreekuur is niet meer weg te denken. Sinds corona zijn er naast het fysieke spreekuur op locatie een telefonisch spreekuur en een spreekuur via beeldbellen bij gekomen. Natuurlijk blijft een huisbezoek mogelijk voor bijvoorbeeld mensen die niet naar een spreekuur kunnen komen.
De meeste tijd besteden onze consulenten tijdens de spreekuren aan het uitleggen van de verschillen en de samenhang tussen wilsverklaringen, het formuleren van de persoonlijke aanvullingen en aan wat er met de wilsverklaringen moet gebeuren. We krijgen ook altijd veel vragen over euthanasie bij dementie en over de vermeende noodzaak om een wilsverklaring bij de notaris te deponeren (die is er dus niet!).
Het legertje NVVE-vrijwilligers volgt regelmatig een bijscholing waarin we worden bijgepraat over de nieuwste ontwikkelingen. Veel consulenten doen de spreekuren al jaren, sommige zelfs al vanaf het begin. Ieder gesprek is weer anders, iedere ontmoeting verrassend en elk spreekuur levert dankbare leden op. Ik vind het nog steeds prachtig werk. Hopelijk tot ziens op een van onze 55 locaties. •
Hans van Amstel-Jonker
Bij de NVVE werken zo’n 140 vrijwilligers. Ze doen presentaties, helpen bij bijeenkomsten, leggen huisbezoeken af en ondersteunen leden bij al hun vragen rond het levenseinde. Hans van Amstel-Jonker en Jaap van Riemsdijk zijn twee ervaren vrijwilligers. Om beurten beschrijven zij een ervaring uit de praktijk.
Deze keer: Hans van Amstel-Jonker
Vorig jaar vierden we twintig jaar euthanasiewet. Dit jaar bestaat de NVVEeen halve eeuw. We ‘vieren’ nog een jubileum: tien jaar spreekuur wilsverklaringen. In 2013 deden we er een eerste proef mee.
Met vragen over wilsverklaringen kunnen leden op verschillende manieren bij de NVVE terecht. Ze kunnen bellen of mailen met ons Adviescentrum of naar onze website gaan. Soms is het handiger om een gesprek bij iemand thuis te voeren. Hiervoor is een groep enthousiaste consulenten beschikbaar.
De huisbezoeken zijn altijd erg persoonlijk. Je komt in iemands vertrouwde privéwereld binnen en ziet hoe hij of zij leeft. Ik heb er van alles meegemaakt. Zomaar wat herinneringen. Iemand die na een ingewikkeld gesprek voorstelt om er ‘samen maar een glaasje wijn op te nemen’. Of die achter de hand fluistert: ‘Heeft u de pil van Drion toevallig bij u?’
Of die keer dat ik tijdens het gesprek naast een kist zat waarin negen hondenpuppy’s om moeders laatste speen vochten. Schattig en aandoenlijk, maar het leidde ook wel af.
De meeste gesprekken zijn serieus, soms is het ook gezellig. Soms vloeien er tranen, bijvoorbeeld als het gaat over een euthanasie terwijl het eerste kleinkind onderweg is. Soms zitten hele families klaar voor het gesprek, een andere keer moeten de gordijnen dicht omdat iemand niet wil dat de buren het bezoek zien.
Lastig bij de huisbezoeken was dat wij soms hele reizen maakten om na een kwartier weer buiten te staan omdat iemand de wilsverklaringen prima op orde had. Daardoor ontstond het plan om op vaste plekken (zoals buurthuizen en bibliotheken) spreekuren te gaan houden. Leden konden daar dan op afspraak naartoe komen om hun wilsverklaringen te bespreken.
Wilt u gebruikmaken van deze gratis ledendienst? Kijk dan hier voor meer informatie en het maken van een (online) afspraak. Lukt dat niet, dan kunt u ook bellen naar (020) 620 06 90.
Zo’n tien jaar geleden begonnen we op drie plaatsen in het land met een experiment. Het was meteen een succes, we haalden er zelfs het NOS-journaal mee. Inmiddels is het aantal locaties uitgebreid tot 55. Met het plannen en regelen ervan is een aantal medewerkers op kantoor belast. Ze staan leden te woord die niet digitaal vaardig zijn, ze bevestigen afspraken aan leden, locaties en de dienstdoende consulenten. Ze hebben er een dagtaak aan.
Het spreekuur is niet meer weg te denken. Sinds corona zijn er naast het fysieke spreekuur op locatie een telefonisch spreekuur en een spreekuur via beeldbellen bij gekomen. Natuurlijk blijft een huisbezoek mogelijk voor bijvoorbeeld mensen die niet naar een spreekuur kunnen komen.
De meeste tijd besteden onze consulenten tijdens de spreekuren aan het uitleggen van de verschillen en de samenhang tussen wilsverklaringen, het formuleren van de persoonlijke aanvullingen en aan wat er met de wilsverklaringen moet gebeuren. We krijgen ook altijd veel vragen over euthanasie bij dementie en over de vermeende noodzaak om een wilsverklaring bij de notaris te deponeren (die is er dus niet!).
Het legertje NVVE-vrijwilligers volgt regelmatig een bijscholing waarin we worden bijgepraat over de nieuwste ontwikkelingen. Veel consulenten doen de spreekuren al jaren, sommige zelfs al vanaf het begin. Ieder gesprek is weer anders, iedere ontmoeting verrassend en elk spreekuur levert dankbare leden op. Ik vind het nog steeds prachtig werk. Hopelijk tot ziens op een van onze 55 locaties. •
Vorig jaar vierden we twintig jaar euthanasiewet. Dit jaar bestaat de NVVEeen halve eeuw. We ‘vieren’ nog een jubileum: tien jaar spreekuur wilsverklaringen. In 2013 deden we er een eerste proef mee.
Met vragen over wilsverklaringen kunnen leden op verschillende manieren bij de NVVE terecht. Ze kunnen bellen of mailen met ons Adviescentrum of naar onze website gaan. Soms is het handiger om een gesprek bij iemand thuis te voeren. Hiervoor is een groep enthousiaste consulenten beschikbaar.
De huisbezoeken zijn altijd erg persoonlijk. Je komt in iemands vertrouwde privéwereld binnen en ziet hoe hij of zij leeft. Ik heb er van alles meegemaakt. Zomaar wat herinneringen. Iemand die na een ingewikkeld gesprek voorstelt om er ‘samen maar een glaasje wijn op te nemen’. Of die achter de hand fluistert: ‘Heeft u de pil van Drion toevallig bij u?’
Of die keer dat ik tijdens het gesprek naast een kist zat waarin negen hondenpuppy’s om moeders laatste speen vochten. Schattig en aandoenlijk, maar het leidde ook wel af.
De meeste gesprekken zijn serieus, soms is het ook gezellig. Soms vloeien er tranen, bijvoorbeeld als het gaat over een euthanasie terwijl het eerste kleinkind onderweg is. Soms zitten hele families klaar voor het gesprek, een andere keer moeten de gordijnen dicht omdat iemand niet wil dat de buren het bezoek zien.
Lastig bij de huisbezoeken was dat wij soms hele reizen maakten om na een kwartier weer buiten te staan omdat iemand de wilsverklaringen prima op orde had. Daardoor ontstond het plan om op vaste plekken (zoals buurthuizen en bibliotheken) spreekuren te gaan houden. Leden konden daar dan op afspraak naartoe komen om hun wilsverklaringen te bespreken.
Bij de NVVE werken zo’n 140 vrijwilligers. Ze doen presentaties, helpen bij bijeenkomsten, leggen huisbezoeken af en ondersteunen leden bij al hun vragen rond het levenseinde. Hans van Amstel-Jonker en Jaap van Riemsdijk zijn twee ervaren vrijwilligers. Om beurten beschrijven zij een ervaring uit de praktijk.
Deze keer: Hans van Amstel-Jonker