LEEFTIJD 55
WOONPLAATS BILTHOVEN
Werk INTERIMMANAGER
PRIVÉ SAMEN MET VROUW MIQUE EN ZOON TIM (14) 
LID VAN DE NVVE SINDS MEER DAN 15 JAAR

TEKST: TEUS LEBBING  |  FOTO’S: MAURITS GIESEN

ALLEMAAL KWETSBAAR

‘Ik verbaas me er weleens over hoe mijn leeftijdgenoten druk kunnen zijn met de wilsbeschikkingen van hun ouders, zonder dat traject te betrekken op zichzelf. Alsof zij te jong zijn om dood te gaan. Daar kijk ik anders tegenaan, ik heb me altijd gerealiseerd dat we allemaal kwetsbaar zijn. En de wens tot eigen regie bij het levenseinde is me met de paplepel ingegoten. Mijn opa was lid van de NVVE, net als mijn ouders. Mijn moeder heeft haar niet-reanimerenpenning zelfs als tattoo laten plaatsen.’ 

VEILIG GEVOEL

‘Het skiongeluk van Friso van Oranje in 2012 gaf voor mij de doorslag om werk te maken van mijn wilsbeschikking en behandelverbod. Friso’s situatie werd breed uitgemeten in de media, in één klap drong tot me door: ik ben net zo jong als hij en net zo’n enthousiaste skiër, dit kan mij ook overkomen. Hoe lang heeft Friso wel niet in coma gelegen en met welk perspectief? Ik moet er niet aan denken om als een kasplantje te leven. Ik weet dat mijn euthanasiepapieren geen garantie bieden op een waardig levenseinde, maar het geeft me toch een veilig gevoel dat in ieder geval mijn intentie helder is. Mijn vrouw is mijn gemachtigde en ik die van haar. Jaarlijks update ik mijn wilsverklaring.’

NIEUWE WERELDEN

‘Ik ben een ondernemer die graag stuurt. Een strak keurslijf is niks voor mij, weet ik sinds ik op mijn 27ste vastliep. Ik had een succesvolle loopbaan en dito salaris bij een groot bedrijf, maar ik was er diep ongelukkig. Ik kon niet anders dan stilstaan bij mijn drijfveren. Ik realiseerde me hoezeer ik ervan houd om nieuwe werelden te ontdekken. Afwisseling geeft me energie. Daarom ben ik zzp’er geworden, zo kan ik van opdracht naar opdracht werken. Ook droomde ik van een buitenlandavontuur. Samen met mijn vrouw besloten we een leven in de jungle van Costa Rica op te bouwen. Tot in de puntjes bereidden we onze verhuizing voor, maar vlak voor vertrek ontdekten we dat niet alles in het leven te regisseren is. Twee maanden voor we emigreerden, bleken we zwanger. Onze toekomst zag er opeens heel anders uit.’ 

ONVOORSPELBAAR

‘Toch zijn we gegaan, onze zoon is in Costa Rica geboren, wat een geschenk. Als je geen kinderen hebt weet je niet wat je mist. Totdat je ze eenmaal wél hebt, dan vraag je je af hoe je ooit zonder hebt kunnen leven; een kind is liefde en zingeving. Na een intense en prachtige tijd in een chaotisch en overweldigend Costa Rica zijn we teruggekomen; zeker met een gezin lonkten de gemakken en efficiëntie van Nederland. Al bleek ook hier hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn. Zeven jaar geleden werd mijn vrouw ernstig ziek, tot twee keer toe keek ze de dood in de ogen. Met veel moed, inzet en geduld is ze hersteld.’

INTIEM

‘Ik vond het indrukwekkend om een dierbare vol in de overlevingsstand te zien staan, maar de ervaring heeft mijn levenslust niet aangetast. Bang voor de dood ben ik nooit geweest, ook niet van mezelf. Voor mij houdt met sterven het contact niet op. Mijn vader is al twintig jaar dood, maar ik praat nog steeds met hem, zo houd ik hem dichtbij. Als het voor mij zover is, dan zou ik het liefst zo mooi, zuiver en zorgvuldig heengaan als mijn opa in 2016, hij was toen 94. Hij kreeg euthanasie, vanwege een stapeling van ouderdomsklachten was hij daar zo aan toe. Hij verheugde zich op het weerzien met mijn oma die eerder gestorven was. Om tiptop bij haar te verschijnen, vroeg hij me op zijn sterfbed om zijn stropdas netjes te strikken. Dat was zo’n intiem moment, dat zal ik nooit vergeten.’ •