Bij de NVVE werken zo’n 140 vrijwilligers. Ze doen presentaties, helpen bij bijeenkomsten, leggen huisbezoeken af en ondersteunen leden bij al hun vragen rond het levenseinde. Om beurten beschrijven vrijwilligers in Relevant een ervaring uit de praktijk. Deze keer: Joke Kranenburg.
Lang was het zo dat nadenken over het levenseinde de zaken ná het sterven betrof. De uitvaart, cremeren of begraven, de muziek, cake of champagne. Daar hebben we keuze in, soms afhankelijk van de financiële armslag. Maar vooraf nadenken over de wensen en waar mogelijk de eigen regie voor het einde - dat vraagt soms een duwtje en dan blijkt meestal dat wij mensen best weten wat we zouden willen als… en dan komen de woorden, de afwegingen en de opties en ontstaan de gesprekken die zo inspirerend zijn.
Dan neemt die 30-jarige zich voor met ouders in gesprek te gaan, de middelbaren gaan met hun wilsverklaringen aan de slag. En de ouderen? Het zal u verbazen hoeveel kracht daar vaak bovenkomt. Ik kwam bij een dame van 90-plus. Zij woonde in een prachtig appartement, uitzicht op de tuinen. Bij binnenkomst zei ze: ‘Als u maar niet zegt dat ik toch maar bof met dit uitzicht. Ik heb het negentig keer voorjaar zien worden en van de bloesem kunnen genieten, dat vind ik wel genoeg.’ We hadden een levendig gesprek over stapeling van ouderdomsklachten. We dronken thee en bij vertrek wenste ik dat haar verzoek om euthanasie positief zou uitpakken. Ik kon het ook niet laten om te zeggen: ‘En zolang u hier toch nog woont, geniet vooral van het mooie voorjaar!’
En ja, het kan echt, ondanks haar doodswens zwaaide ze me lachend uit.•
Puttend uit mijn ervaring als consulent, een functie waarin ik spreekuren houd, huisbezoeken doe en presentaties verzorg voor zeer diverse gezelschappen, weet ik dat het onzinnig is mij tot een specifieke groep te richten, want in mijn herinnering komen ze allemaal voorbij: de 30-jarige die na vele jaren behandeling in de psychiatrie de eigen regie wil pakken. Of de broer en zus van midden veertig die hun beide ouders in het verpleeghuis bezoeken en zeggen: ‘Dit hadden zij nooit gewild en willen wij zelf nooit meemaken’. Of de dame van 90-plus die haar glasheldere wilsverklaringen graag wilde laten checken omdat ze één ding zeker weet: ‘als er weer een oorlog komt, is dat voor mij ondragelijk lijden!’ Al deze mensen hebben één ding gemeen: zij hebben wilskracht en ook de moed om het levenseinde onder ogen te zien.
Dat is precies wat het werk van ons consulenten zo mooi maakt: onze contacten met mensen die de broosheid van het leven onder ogen zien en in hun kracht gaan staan om zich hier zoveel mogelijk op voor te bereiden. De Kracht van Kwetsbaarheid.
Joke Kranenburg
Hoe vaak krijg je de kans om iets te schrijven wat minimaal 175.000 mensen kunnen lezen - en tot wie in het bijzonder zal ik mij dan richten? De ouderen die, soms gedreven door omstandigheden, ons weten te vinden als het levenseinde hen bezighoudt? De jongeren, die in het volle leven zoveel te kiezen hebben om mee bezig te zijn dat het levenseinde nog maar even moet wachten? Of de middelbaren, die zelf vaak denken nog alle tijd van de wereld te hebben maar soms vrij plotseling het levenseinde op hun pad vinden omdat ouders voor keuzes komen te staan en op hen rekenen in woord en daad?
Lang was het zo dat nadenken over het levenseinde de zaken ná het sterven betrof. De uitvaart, cremeren of begraven, de muziek, cake of champagne. Daar hebben we keuze in, soms afhankelijk van de financiële armslag. Maar vooraf nadenken over de wensen en waar mogelijk de eigen regie voor het einde - dat vraagt soms een duwtje en dan blijkt meestal dat wij mensen best weten wat we zouden willen als… en dan komen de woorden, de afwegingen en de opties en ontstaan de gesprekken die zo inspirerend zijn.
Dan neemt die 30-jarige zich voor met ouders in gesprek te gaan, de middelbaren gaan met hun wilsverklaringen aan de slag. En de ouderen? Het zal u verbazen hoeveel kracht daar vaak bovenkomt. Ik kwam bij een dame van 90-plus. Zij woonde in een prachtig appartement, uitzicht op de tuinen. Bij binnenkomst zei ze: ‘Als u maar niet zegt dat ik toch maar bof met dit uitzicht. Ik heb het negentig keer voorjaar zien worden en van de bloesem kunnen genieten, dat vind ik wel genoeg.’ We hadden een levendig gesprek over stapeling van ouderdomsklachten. We dronken thee en bij vertrek wenste ik dat haar verzoek om euthanasie positief zou uitpakken. Ik kon het ook niet laten om te zeggen: ‘En zolang u hier toch nog woont, geniet vooral van het mooie voorjaar!’
En ja, het kan echt, ondanks haar doodswens zwaaide ze me lachend uit.•
Bij de NVVE werken zo’n 140 vrijwilligers. Ze doen presentaties, helpen bij bijeenkomsten, leggen huisbezoeken af en ondersteunen leden bij al hun vragen rond het levenseinde. Om beurten beschrijven vrijwilligers in Relevant een ervaring uit de praktijk. Deze keer: Joke Kranenburg.
Puttend uit mijn ervaring als consulent, een functie waarin ik spreekuren houd, huisbezoeken doe en presentaties verzorg voor zeer diverse gezelschappen, weet ik dat het onzinnig is mij tot een specifieke groep te richten, want in mijn herinnering komen ze allemaal voorbij: de 30-jarige die na vele jaren behandeling in de psychiatrie de eigen regie wil pakken. Of de broer en zus van midden veertig die hun beide ouders in het verpleeghuis bezoeken en zeggen: ‘Dit hadden zij nooit gewild en willen wij zelf nooit meemaken’. Of de dame van 90-plus die haar glasheldere wilsverklaringen graag wilde laten checken omdat ze één ding zeker weet: ‘als er weer een oorlog komt, is dat voor mij ondragelijk lijden!’ Al deze mensen hebben één ding gemeen: zij hebben wilskracht en ook de moed om het levenseinde onder ogen te zien.
Dat is precies wat het werk van ons consulenten zo mooi maakt: onze contacten met mensen die de broosheid van het leven onder ogen zien en in hun kracht gaan staan om zich hier zoveel mogelijk op voor te bereiden. De Kracht van Kwetsbaarheid.
Joke Kranenburg
Hoe vaak krijg je de kans om iets te schrijven wat minimaal 175.000 mensen kunnen lezen - en tot wie in het bijzonder zal ik mij dan richten? De ouderen die, soms gedreven door omstandigheden, ons weten te vinden als het levenseinde hen bezighoudt? De jongeren, die in het volle leven zoveel te kiezen hebben om mee bezig te zijn dat het levenseinde nog maar even moet wachten? Of de middelbaren, die zelf vaak denken nog alle tijd van de wereld te hebben maar soms vrij plotseling het levenseinde op hun pad vinden omdat ouders voor keuzes komen te staan en op hen rekenen in woord en daad?
